17 Ağustos 1999
03:02
Tuhaf bir şekilde uyandığım o gece, daha sonraları anlayacaktım ki ben hiç tuhaf bir şekilde uyanmamışım. Anlayacaktım ki, biz, Hendek halkı olarak hiçbir şey yaşamamışız ve ben, hayatımda unutamayacağım anlara şahit olacaktım bu gece. Ve de daha sonraki günler…
Büyük acıyı yaşadığımız o gece, ana şokun olduğu o saat, o dakika; Hendek ilçesi olarak sadece 33 saniye sarsılmıştık. Adapazarı, İzmit, Gölcük gibi yerler ise 45 saniye… uyandığımda 3-5 saniyelik bir git-gel hissetmiştim sadece. Başım biraz dönmüştü ve salondaki gece lambası sönmüştü. Biraz sonra annem ve babamın odalarında yüksek sesle konuştuklarını duydum. Kavga ediyorlar sandım. Bu şekilde sesler dışarıdan da gelmeye başlamıştı. Kalabalık birikiyordu dışarıda. Sonra ise annem ile babamın kaldığı taraftan ilk olarak babam, elinde ki elektrikli gece lambası ile çıktı ve bana, o ana kadar anlamını tam olarak idrak edemediğim ve daha sonraki yaşamımda hafızamdan çıkmayacak şeyi söyledi; “Kalkın çocuklar. DEPREM oldu, dışarı çıkıyoruz”…
Apar topar dışarıdaydık. Kapımızın önü birden üzülenler, ağlayanlar, telefonlarına sarılanlarla dolmuştu. Neden kapımızın önü, çünkü o sokakta müstakil evlere sahip olan bizlerdik. Bizim gibi memur olan 3-4 haneydi. Eski püskü evlere bir şey olmamıştı ALLAH’tan. Ben şaşkınlık içindeyken, polis olan bir ağabeyimizin arabasının içinden, radyodan son dakika haberleri geliyordu… Her yer karanlıktı ve hafif loşluğun içinde sabahı beklerken, haberleri dinliyordum… Duyduklarım ise hiç iç açıcı değildi…
O gecenin sabahında ise bizim göreceğimiz çok bir şey yoktu çünkü Hendek hala aynı Hendek’ti. Esas göreceklerim, duyduklarımın yanında bir hiç olacaktı…
...[Devamı Arka Sayfada]
Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?
