“Andolsun ki sizi biraz korku ve açlıkla, bir de mallar, canlar ve ürünlerden eksilterek deneriz. Sabredenleri müjdele.” Bakara-155
***
Bazen kendimizi, bazen de birilerini gözümüzde o kadar büyütürüz ki; kendimize/gözümüzde büyüttüğümüz kişiye hiçbir şey olamaz zannederiz. Elimizin altında bulunan mal, mülk veya güç ve kudret bizi bütün tehlikelerden koruyacak zannederiz. Aslının öyle olmadığını ancak başımıza bir bela veya musibet geldiği zaman anlarız. İnsan acizliğini, acze düştüğü zaman anlıyor çünkü.
Sıcak bir ağustos günüydü. İş çıkışı arkadaşlarımla her zaman toplandığımız dernekte toplanmış, günün kriterini yapmış, yarınlar için yapmamız gerekenlerden bahsedip kendimizi hayatın akışına bırakmıştık.
Akşamda, iki hafta sonra sünnet cemiyeti yapacak arkadaşımızın evinde toplanıp, kimlere davetiye verebileceğini tartışıp, mutabık kaldığımız isimleri listelemiştik. Bizi evlerimize bıraktığı zaman saat 01. 00 geçmişti.
Fındık toplama mevsimi olduğu için Hanım, büyük kızımla yakın bir köyde kalıyorlardı. Küçük kızım ben gelene kadar, tabi ki benim yatağımda uyumuş, 4 yaşında olan oğlumda babaannesi ile alt katta yatıyordu. Çocuğu rahatsız etmemek için usulca uzanıverdim yanına. Sıcak çok geçmeden uyandırdı beni. Kalkıp mutfağa geçtiğimde saat 02,30 olmuştu. O zamanlar körolasıca sigarayı henüz bırakmamıştım. İçimdeki sıkıntı uyutmuyordu beni. Ayaklarımın ateşini sirke ile almaya çalıştım. Balkonda biraz oturdum. Uyurum ümidi ile tekrar yatağa uzandım.
Uykuya yeni dalmıştım ki, gürültü ve sarsıntı ile tekrar uyandım. Şimdiye kadar görmediğim ve yaşamadığım bir durumdu bu. Salâvat getirerek çocuğu kanguru gibi önüme alarak merdivenlere doğru yürümeğe başladım. Çocuğum uyku sersemliği ve sarsıntının etkisi ile,
-“Ne oluyor baba” dedi.
-“Deprem oluyor kızım, hemen dışarı çıkalım” dedim,
***
[Devamı Arka Sayfada]
Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?
